Przy dużej rotacji takich opakowań trudno zapanować nad tym, ile razy zostało dane opakowanie użyte. Wolelibyśmy rozliczać się z nich za każdym razem, tak jakby były pierwszy raz wprowadzone do obrotu.

Uznawanie, że wprowadzenie do obrotu następuje przy każdym ponownym wprowadzeniu palety nie powoduje ryzyka w zakresie opłaty produktowej, ale może powodować ryzyko w trakcie kontroli prowadzenia ewidencji opakowań wprowadzanych do obrotu. W związku z tym, że ustawa opakowaniowa nie przewiduje wprost kary za nieprawidłową ewidencję, ryzyko ukarania jest znikome. Kara jest przewidziana w przypadku nieprowadzenia ewidencji (od 10 000 zł do 500 000 zł). Kara w postaci opłaty produktowej jest przewidziana w przypadku, gdy w ewidencji czegoś brakuje, a nie w przypadku, gdy jest w niej za dużo. Dlatego można przyjąć, że wprowadzenie do obrotu następuje za każdym razem, nawet przy wielokrotnym użyciu.

W przypadku rozpakowywania produktów i przepakowywania ich we własne opakowania (nawet jeśli są zakupione w Polsce), należy rozliczyć się z opakowań, w które zostały przepakowane produkty. Należy rozliczyć się z nowych opakowań, które zostały dodane do produktów podczas przepakowywania.

Uznawanie, że wprowadzenie do obrotu następuje przy każdym ponownym wprowadzeniu palety nie powoduje ryzyka w zakresie opłaty produktowej, ale może powodować ryzyko w trakcie kontroli prowadzenia ewidencji opakowań wprowadzanych do obrotu. W związku z tym, że ustawa opakowaniowa nie przewiduje wprost kary za nieprawidłową ewidencję, ryzyko ukarania jest znikome. Kara jest przewidziana w przypadku nieprowadzenia ewidencji (od 10 000 zł do 500 000 zł). Kara w postaci opłaty produktowej jest przewidziana w przypadku, gdy w ewidencji czegoś brakuje, a nie w przypadku, gdy jest w niej za dużo. Dlatego można przyjąć, że wprowadzenie do obrotu następuje za każdym razem, nawet przy wielokrotnym użyciu.

Opłata recyklingowa dotyczy podmiotów prowadzących jednostkę handlu detalicznego lub hurtowego, w której są oferowane torby na zakupy z tworzywa sztucznego.
Opłata recyklingowa dotyczy wszystkich toreb na zakupy z tworzywa sztucznego (z wyjątkiem tzw. zrywek – czyli lekkich toreb o grubości materiału poniżej 15 mikrometrów, w które pakowana jest żywność).
Podmioty objęte opłatą recyklingową powinny uzyskać wpis w systemie BDO w tym zakresie oraz składać co roku sprawozdanie (do 15 marca za rok poprzedni) wskazując ilość nabytych oraz wydanych toreb na zakupy z tworzyw sztucznych. Dodatkowo należy pamiętać o obowiązku wnoszenia opłaty recyklingowej co kwartał na konta urzędów marszałkowskich (do 15 dnia miesiąca po zakończonym kwartale).

Uznawanie, że wprowadzenie do obrotu następuje przy każdym ponownym wprowadzeniu palety nie powoduje ryzyka w zakresie opłaty produktowej, ale może powodować ryzyko w trakcie kontroli prowadzenia ewidencji opakowań wprowadzanych do obrotu. W związku z tym, że ustawa opakowaniowa nie przewiduje wprost kary za nieprawidłową ewidencję, ryzyko ukarania jest znikome. Kara jest przewidziana w przypadku nieprowadzenia ewidencji (od 10 000 zł do 500 000 zł). Kara w postaci opłaty produktowej jest przewidziana w przypadku, gdy w ewidencji czegoś brakuje, a nie w przypadku, gdy jest w niej za dużo. Dlatego można przyjąć, że wprowadzenie do obrotu następuje za każdym razem, nawet przy wielokrotnym użyciu.

W tym przypadku istotne jest, kiedy nastąpił import oraz eksport. Jeśli zarówno import i eksport odbył się w tym samym roku kalendarzowym (od 1 stycznia do 31 grudnia), nie trzeba raportować i rozliczać tych produktów. W przypadku, kiedy import nastąpił w jednym roku, a eksport tych produktów w kolejnym – należy rozliczyć się z importu tych produktów.

Obowiązek zapewnienia sieci zbierania pojazdów istnieje od 1 stycznia 2016 roku i dotyczy on wszystkich podmiotów, które w rozumieniu definicji zawartej w ustawie o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji są wprowadzającym pojazdy.

Art. 2 ust. 1: Pojazdy i odpady objęte ustawą:

  • pojazdy wyprodukowane na terytorium kraju;
  • pojazdy wprowadzone na terytorium kraju w drodze importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia;
  • odpady powstałe z pojazdów.

Art. 3 ust. 14: wprowadzający pojazd – rozumie się przez to przedsiębiorcę będącego producentem pojazdu lub przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu.

Istnieją dwa przypadki dotyczące wprowadzającego pojazdy:

  1. wprowadzający powyżej 1000 pojazdów rocznie,
  2. wprowadzający do 1000 pojazdów rocznie.

Podmioty, które są wprowadzającym powyżej 1000 pojazdów w danym roku kalendarzowym, zobowiązane są do (art. 11 ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji):

  • zapewnienia sieci zbierania pojazdów, która obejmie terytorium kraju w taki sposób, aby w każdym województwie były prowadzone co najmniej trzy stacje demontażu lub punkty zbierania pojazdów, w tym co najmniej jedna stacja demontażu, położone w różnych miejscowościach, zapewniające właścicielowi pojazdu możliwość oddania pojazdu wycofanego z eksploatacji.

Wprowadzający pojazd zapewnia sieć wyłącznie przez własne stacje demontażu i punkty zbierania pojazdów lub na podstawie umów z przedsiębiorcami prowadzącymi stacje demontażu.

Podmioty wprowadzające do 1000 pojazdów w danym roku kalendarzowym zobowiązane są do (art. 11 ust. 2 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji):

  • zapewnienia sieci zbierania pojazdów, która obejmie co najmniej trzy stacje demontażu lub punkty zbierania pojazdów, w tym co najmniej jedną stację demontażu, położone w różnych miejscowościach na terytorium kraju.

Wprowadzający pojazd zapewnia sieć wyłącznie przez własne stacje demontażu i punkty zbierania pojazdów lub na podstawie umów z przedsiębiorcami prowadzącymi stacje demontażu.

Podmioty wprowadzające pojazdy, które zdecydowały się zapewnić sieć zbierania pojazdów za pośrednictwem przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu, zobowiązane są do podpisania umowy, o której mowa w art. 11 a ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Konieczne jest zawarcie umowy w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

Umowa powinna zawierać informacje o warunkach:

  • przyjmowania pojazdów wycofanych z eksploatacji przez stację demontażu;
  • finansowania przez wprowadzającego pojazd kosztów gospodarowania odpadami pochodzącymi z pojazdów wycofanych z eksploatacji, w szczególności z pojazdów wycofanych z eksploatacji nieposiadających wartości rynkowej lub o wartości rynkowej ujemnej, w sposób zapewniający osiągnięcie poziomów odzysku i recyklingu, uwzględniając liczbę pojazdów wprowadzonych na terytorium kraju przez danego wprowadzającego pojazd.

Nie ma obowiązku składania sprawozdania zerowego w zakresie sieci zbierania pojazdów. Należy jednak brać pod uwagę, że jeżeli podmiot pozostaje w rejestrze BDO jako wprowadzający pojazdy, urząd marszałkowski ma prawo wezwać do złożenia wyjaśnień w przypadku braku sprawozdania. Zgodnie z art. 15 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji wprowadzający pojazd sporządza roczne sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w art. 73 ust. 2 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, tj. informacje identyfikujące wprowadzającego oraz informacje o:
• liczbie pojazdów wprowadzonych na terytorium kraju w ciągu roku,
• liczbie dni, w których do zapewnienia sieci zbierania pojazdów brakowało kolejnych stacji demontażu lub punktów zbierania pojazdów,
• wysokości należnej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów.
Jeśli chcieliby Państwo przekazać RLG przygotowanie sprawozdawczości nt. sieci zbierania pojazdów, prosimy o zaraportowanie danych o liczbie pojazdów wprowadzonych na teren Polski w poszczególnych latach przez formularz dostępny na stronie https://rlg-system.pl/pojazdy/

Umowa powinna zawierać informacje o warunkach:

  • przyjmowania pojazdów wycofanych z eksploatacji przez stację demontażu;
  • finansowania przez wprowadzającego pojazd kosztów gospodarowania odpadami pochodzącymi z pojazdów wycofanych z eksploatacji, w szczególności z pojazdów wycofanych z eksploatacji nieposiadających wartości rynkowej lub o wartości rynkowej ujemnej, w sposób zapewniający osiągnięcie poziomów odzysku i recyklingu, uwzględniając liczbę pojazdów wprowadzonych na terytorium kraju przez danego wprowadzającego pojazd.

Jeżeli firma wykorzystuje spalinowe pojazdy służbowe, to jest podmiotem odpowiedzialnym za rozliczenie emisji z tego procesu bez względu na status prawny pojazdów (własność, leasing) oraz bez względu na liczbę użytkownych pojazdów oraz ilość spalonego paliwa w ciągu danego roku kalendarzowego. Nawet najmniejsza emisja konieczna jest do rozliczenia w KOBiZE oraz w urzędzie marszałkowskim.

Zachęcamy do skorzystania z oferty RLG na przygotowanie sprawozdawczości emisyjnej w imieniu przedsiębiorcy. Więcej szczegółów na stronie: https://rlg-system.pl/emisje/.

Rejestr CRO obejmuje:

  • urządzenia klimatyzacyjne,
  • urządzenia chłodnicze, np. maszyny do szejków, lodów, mrożonych jogurtów czy mroźnie w magazynie,
  • pompy ciepła,
  • systemy ochrony przeciwpożarowej.

Urządzenia te muszą zawierać co najmniej 5 ton ekwiwalentu CO2 F‑gazów lub 3 kg substancji kontrolowanych (np. R‑134a, R‑448A, R‑410A, R‑407), żeby podlegały pod rejestrację w CRO. Podmiot będący operatorem urządzenia zawierającego substancje kontrolowane lub fluorowane gazy cieplarniane w ilościach wymienionych poniżej ma obowiązek zarejestrowania tych urządzeń w Centralnym Rejestrze Operatorów (CRO) poprzez utworzenie kart urządzeń.

Należy zweryfikować, jaka ilość czynnika znajduje się w jednym obiegu czynnika w klimatyzacji biurowej i na tej podstawie stwierdzić, czy ilość czynnika przekracza 5 ton ekwiwalentu CO2 F‑gazów lub 3 kg substancji kontrolowanych.

Operatorem jest użytkownik lub ewentualnie właściciel urządzenia, czy też podmiot zarządzający obiektem, w którym urządzenie się znajduje. Operator jest zobowiązany do sprawowania faktycznej kontroli nad technicznym działaniem urządzenia, w tym podejmowania decyzji w sprawach finansowych i technicznych dotyczących urządzenia. Operator to ten, kto zamawia usługę serwisowania urządzeń i jest na niego wystawiania FV za serwis.

Operator jest odpowiedzialny za:

  • zakładanie Kart Urządzeń w CRO,
  • uzupełnianie wpisów w Kartach Urządzeń,
  • zlecanie przeglądów i obowiązkowych kontroli szczelności.

Karty Urządzeń należy założyć w CRO dla obiegów czynnika zawierających co najmniej 5 ton ekwiwalentu CO2 F‑gazów lub 3 kg substancji kontrolowanych.

Należy wykonywać okresowe kontrole szczelności:
• dla urządzeń zawierających 5–50 ton ekwiwalentu CO2 – co 12 miesięcy (jeżeli jest zainstalowany system wykrywania wycieków – co 24 miesiące),
• dla urządzeń zawierających 50–500 ton ekwiwalentu CO2 – co 6 miesięcy (jeżeli jest zainstalowany system wykrywania wycieków – co 12 miesięcy),
• dla urządzeń zawierających powyżej 500 ton ekwiwalentu CO2 – co 3 miesiące (jeżeli jest zainstalowany system wykrywania wycieków – co 6 miesięcy).
Dodatkową kontrolę szczelności trzeba także wykonać do 30 dni po każdej wykonanej naprawie nieszczelności.

Należy wykonywać okresowe kontrole szczelności:

  • dla urządzeń zawierających 5–50 ton ekwiwalentu CO2 – co 12 miesięcy (jeżeli jest zainstalowany system wykrywania wycieków – co 24 miesiące),
  • dla urządzeń zawierających 50–500 ton ekwiwalentu CO2 – co 6 miesięcy (jeżeli jest zainstalowany system wykrywania wycieków – co 12 miesięcy),
  • dla urządzeń zawierających powyżej 500 ton ekwiwalentu CO2 – co 3 miesiące (jeżeli jest zainstalowany system wykrywania wycieków – co 6 miesięcy).

Dodatkową kontrolę szczelności trzeba także wykonać do 30 dni po każdej wykonanej naprawie nieszczelności.

Jeżeli jest zainstalowany system wykrywania wycieków (obowiązkowy dla urządzeń >500 ton ekwiwalentu CO2), to kontrole mogą odbywać się dwa razy rzadziej, ale sam system musi być poddawany kontroli minimum raz na 12 miesięcy.

Operator jest odpowiedzialny za:

  • zakładanie Kart Urządzeń w CRO,
  • uzupełnianie wpisów w Kartach Urządzeń,
  • zlecanie przeglądów i obowiązkowych kontroli szczelności.

Karty Urządzeń należy założyć w CRO dla obiegów czynnika zawierających co najmniej 5 ton ekwiwalentu CO2 F‑gazów lub 3 kg substancji kontrolowanych.

W opisanym przypadku konieczne jest rozliczenie emisji z paliwa spalonego w kotłach gazowych w raporcie do KOBiZE oraz sprawozdaniu za korzystanie ze środowiska do urzędu marszałkowskiego, a także dokonanie zgłoszenia instalacji energetycznej (obejmującej kotły gazowe) jako niewymagającej pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza do właściwego organu.

Przepisy w zakresie ww. zgłoszenia są regulowane w Prawie ochrony środowiska. Aby określić, czy jest to konieczne należy przeanalizować następujące kwestie:

  1. Czy emisja pochodzi z eksploatacji instalacji*? Jeśli tak – konieczna jest dalsza weryfikacja. Jeśli nie – ani pozwolenie, ani zgłoszenie nie jest wymagane.
  2. Czy emisja z instalacji jest zorganizowana? Jeśli tak – konieczna jest dalsza weryfikacja. Jeśli nie – ani pozwolenie, ani zgłoszenie nie jest wymagane.
  3. Czy instalacja wymaga pozwolenia? Należy określić to na podstawie rozporządzenia w sprawie przypadków, w których wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza z instalacji nie wymaga pozwolenia. Jeśli tak – należy złożyć wniosek o wydanie pozwolenia. Jeśli nie – konieczna jest weryfikacja pod kątem zgłoszenia.
  4. Czy instalacja wymaga zgłoszenia? Należy określić to na podstawie rozporządzenia w sprawie rodzajów instalacji, których eksploatacja wymaga zgłoszenia. Jeśli tak – należy dokonać zgłoszenia. Jeśli nie – zgłoszenie nie jest wymagane.

Biorąc pod uwagę kotły grzewcze o łącznej mocy 2 MW, można stwierdzić, że emisja pochodzi z eksploatacji instalacji, jest zorganizowana, nie wymaga pozwolenia (pozwolenie byłoby wymagane dla takiej instalacji w przypadku łącznej mocy powyżej 15 MW), ale wymaga zgłoszenia (zgłoszenie jest wymagane dla takiej instalacji w przypadku łącznej mocy powyżej 1 MW).

 

* Instalacja:

  • stacjonarne urządzenie techniczne,
  • zespół stacjonarnych urządzeń technicznych powiązanych technologicznie,
    do których tytułem prawnym dysponuje ten sam podmiot i położonych
    na terenie jednego zakładu,
  • budowle niebędące urządzeniami technicznymi ani ich zespołami,

których eksploatacja może spowodować emisję.

W przypadku odpadów powstałych z rozpakowywania dostawy przez pracownika (który wykonuje tę czynność w ramach obowiązków służbowych, a sama dostawa dotyczy produktów zamówionych na potrzeby firmy) podmiot ten jest wytwórcą odpadów i powinien zaklasyfikować ten rodzaj odpadu pod kodem z grupy 15 01 – Odpady opakowaniowe (włącznie z selektywnie gromadzonymi komunalnymi odpadami opakowaniowymi).

 

Od 1 stycznia 2020 r. obowiązuje Rozporządzenie Ministra Klimatu z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie rodzajów odpadów i ilości odpadów, dla których nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów, w którym zostały wskazane rodzaje i ilości odpadów, dla których nie trzeba prowadzić ewidencji w BDO. W rozporządzeniu zostały wymienione m.in. odpady z grupy 15 – odpady opakowaniowe, opady z grupy 16 – np. odpady w postaci zużytych elementów sprzętu elektrycznego i elektronicznego, odpady w postaci baterii, tonerów oraz odpady z grupy 17 – odpady budowlane. Istotne jest zweryfikowanie kodu odpadów oraz limitów ilościowych dla wskazanych odpadów w rozporządzeniu (limity dotyczą rocznego wytworzenia odpadów).

Według interpretacji ministerstwa odpady powstające w ramach działalności biurowej lub innej drobnej działalności gospodarczej, o charakterze i składzie podobnym do powstających w gospodarstwach domowych, niezawierające odpadów niebezpiecznych, mogą być potraktowane jako odpady komunalne (np. makulatura, opakowania, meble i inne odpady wielkogabarytowe). W związku z tym podmioty prowadzące drobną działalność usługową np. księgową, doradczą, prawną lub inną biurową, fryzjerską, krawiecką, kosmetyczną (o ile nie wytwarzają odpadów medycznych, w wyniku przeprowadzanych zabiegów z zakresu medycyny estetycznej np. strzykawki, skalpele) są zwolnione z wpisu do rejestru BDO jako wytwórcy odpadów komunalnych. Jako odpady komunalne można potraktować również zużyty sprzęt elektryczny lub elektroniczny niezawierający składników niebezpiecznych np. czajniki oraz zużyte tonery niezawierające składników niebezpiecznych. W związku z tym, dla takich odpadów nie ma konieczności prowadzenia ewidencji w BDO.

Odpady w postaci zużytych tonerów z drukarek biurowych klasyfikowane są jako odpad pochodzący z działalności. W tym przypadku nie ma znaczenia kto jest właścicielem urządzenia. Odpowiedzialny za odpad jest ten, kto go faktycznie wytworzył. Wytwórcą odpadu w postaci zużytych tonerów jest ten, kto usunął toner i stwierdził, że jest odpadem. Może to być zarówno serwisant, jak i pracownik firmy obsługujący urządzenie.

Należy pamiętać, że wytwórcą odpadów jest każdy, którego działalności lub bytowanie powoduje powstawanie odpadów (pierwotny wytwórca odpadów) oraz każdy, kto przeprowadza wstępną obróbkę, mieszanie lub inne działania powodujące zmianę charakteru lub składu tych odpadów.
Wytwórcą odpadów powstających w wyniku świadczenia usług w zakresie budowy, rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, konserwacji i napraw jest podmiot, który świadczy usługę chyba, że umowa o świadczenie usługi stanowi inaczej.

Prowadzenie ewidencji odpadów dopuszczalne jest tylko w wersji elektronicznej przez system BDO. Nie ma możliwości prowadzenia ewidencji odpadowej w wersji papierowej. Wyjątkiem dla prowadzenia ewidencji w wersji papierowej jest awaria systemu BDO, która oficjalnie zostanie ogłoszona na stronie BDO lub w Biuletynie Informacji Publicznej (BIP). W takim przypadku dopuszczalne jest przygotowanie KPO w wersji papierowej. Wzór karty dostępny jest w ustawie z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach. Należy pamiętać o przepisaniu papierowej karty do systemu BDO niezwłocznie po ustąpieniu awarii systemu.
Zachęcamy do korzystania z zewnętrznych systemów pozwalających na automatyzację prowadzenia ewidencji odpadów. RLG posiada w swojej ofercie system do automatycznego prowadzenia ewidencji odpadów w BDO: System RLGSOFT.

Od 1 stycznia 2020 r. wraz z wprowadzeniem ewidencji odpadowej w wersji elektronicznej i uchylenia art. 69 ust 5 ustawy o odpadach nie jest możliwe tworzenie zbiorczej KPO (Karty Przekazania Odpadów). Każdy transport odpadów powinien być oddzielnie zaewidencjonowany na jednej KPO.Zachęcamy do korzystania z zewnętrznych systemów pozwalających na automatyzację prowadzenia ewidencji odpadów. RLG posiada w swojej ofercie system do automatycznego prowadzenia ewidencji odpadów w BDO: System RLGSOFT.

Zgodnie z §2 ust. 1 pkt 7) lit. d) rozporządzenie nie ma zastosowania m.in. do magazynowania odpadów, których sposób magazynowania został określony w przepisach wydanych na podstawie art. 33 ust. 2 ustawy o odpadach. Art. 33 ust. 2 ustawy o odpadach wskazuje: Ministrowie właściwi do spraw: budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, gospodarki, gospodarki morskiej, łączności, informatyzacji, rolnictwa, transportu, żeglugi śródlądowej, wewnętrznych, zdrowia oraz Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu, każdy w zakresie swojego działania, mogą określić, w drodze rozporządzeń, szczegółowy sposób postępowania z niektórymi rodzajami odpadów, z wyłączeniem wymagań dla prowadzenia procesów przetwarzania, kierując się potrzebą zapewniania prawidłowego postępowania z odpadami.
Szczegółowy sposób postępowania z olejami odpadowymi został określony w rozporządzeniu w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z olejami odpadowymi. W związku z tym nie mają zastosowania przepisy rozporządzenia w sprawie szczegółowych wymagań dla magazynowania odpadów i nie jest wymagana etykieta (oznakowanie „Olej odpadowy + kod odpadu” jest obowiązkowe na mocy rozporządzenia „olejowego”).

Zgodnie z definicją ujętą w Prawie wodnym studnia stanowi urządzenie wodne służące do ujmowania wód podziemnych. Ustawa przewiduje, że w przypadku wykonywania urządzenia wodnego konieczne jest uzyskanie pozwolenia wodnoprawnego w tym zakresie (art. 389 pkt 6). Pozwolenie jest wydawane jednorazowo dla danej studni i po jego uzyskaniu można rozpocząć wykonanie studni, z zachowaniem warunków określonych w decyzji.
Należy pamiętać jednak, że do eksploatacji studni (a więc do pobierania wód podziemnych z wykorzystaniem studni) konieczne jest uzyskanie odrębnego pozwolenia wodnoprawnego na usługę wodną – pobór wód podziemnych. Takie pozwolenie wydawane jest na określony czas wskazany w decyzji, która określa także dopuszczalne ilości i warunki poboru wód podziemnych z danego ujęcia.
Uwaga: uzyskanie pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie urządzenia wodnego nie zwalnia z obowiązku uzyskania pozwolenia wodnoprawnego na pobór wód.
Szczegółowy sposób postępowania z olejami odpadowymi został określony w rozporządzeniu w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z olejami odpadowymi. W związku z tym nie mają zastosowania przepisy rozporządzenia w sprawie szczegółowych wymagań dla magazynowania odpadów i nie jest wymagana etykieta (oznakowanie „Olej odpadowy + kod odpadu” jest obowiązkowe na mocy rozporządzenia „olejowego”).

Jeżeli z terenu zakładu do kanalizacji miejskiej są odprowadzane ścieki przemysłowe, to warunki ich odprowadzania powinna regulować umowa z właścicielem kanalizacji miejskiej.
Ponadto wprowadzanie do urządzeń kanalizacyjnych będących własnością innych podmiotów ścieków przemysłowych zawierających substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego (co zostało określone w odrębnym rozporządzeniu) stanowi szczególne korzystanie z wód, na które należy uzyskać pozwolenie wodnoprawne. Do jego uzyskania konieczna będzie ww. umowa z właścicielem kanalizacji lub wydana przez niego zgoda, gdzie określone są warunki odprowadzania ścieków przemysłowych do kanalizacji.
Należy także pamiętać, że dostawca ścieków przemysłowych jest zobowiązywany do wykonywania badań niektórych substancji w ściekach przemysłowych. Szczegółowe informacje na ten temat znajdują się w rozporządzeniu w sprawie sposobu realizacji obowiązków dostawców ścieków przemysłowych oraz warunków wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych.
Należy pamiętać jednak, że do eksploatacji studni (a więc do pobierania wód podziemnych z wykorzystaniem studni) konieczne jest uzyskanie odrębnego pozwolenia wodnoprawnego na usługę wodną – pobór wód podziemnych. Takie pozwolenie wydawane jest na określony czas wskazany w decyzji, która określa także dopuszczalne ilości i warunki poboru wód podziemnych z danego ujęcia.
Uwaga: uzyskanie pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie urządzenia wodnego nie zwalnia z obowiązku uzyskania pozwolenia wodnoprawnego na pobór wód.
Szczegółowy sposób postępowania z olejami odpadowymi został określony w rozporządzeniu w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z olejami odpadowymi. W związku z tym nie mają zastosowania przepisy rozporządzenia w sprawie szczegółowych wymagań dla magazynowania odpadów i nie jest wymagana etykieta (oznakowanie „Olej odpadowy + kod odpadu” jest obowiązkowe na mocy rozporządzenia „olejowego”).

Jeśli zostało uzyskane pozwolenie wodnoprawne w opisanym zakresie, to konieczne jest także ponoszenie opłat za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej na skutek wykonywania na nieruchomości o powierzchni powyżej 3500 m² robót lub obiektów budowlanych trwale związanych z gruntem, mających wpływ na zmniejszenie tej retencji przez wyłączenie więcej niż 70% powierzchni nieruchomości z powierzchni biologicznie czynnej na obszarach nieujętych w systemy kanalizacji otwartej lub zamkniętej. Opłaty są naliczane przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta na podstawie kwartalnych oświadczeń, które powinny być składane przez ten sam podmiot, na który zostało wydane pozwolenie wodnoprawne. Oświadczenia składa się do 30 dni od zakończeniu każdego kwartału, na wzorze formularza dostępnym na stronie danej gminy lub w BIP Wód Polskich.

Dowiedz się więcej